H Αλήθεια πρέπει να λέγεται: 2016

ΠΡΟΓΑΜΙΑΙΑΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ «ΑΔΙΑΒΛΗΤΑ ΠΑΘΗ»

«Πορνεία οὐ γάμος οὐδὲ γάμου ἀρχή» (Μ. Βασίλειος)

Ὁ ἀείμνηστος π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος μὲ τὸ σπουδαῖο σύγγραμμά του «Προγαμιαῖαι σχέσεις-Πολιτικός Γάμος-Ἀμβλώσεις» ἔθεσε τὴν ἐπιτάφιο πλάκα στὸν ἀσεβῆ ἰσχυρισμὸ κάποιων συγχρόνων «θεολόγων» ὅτι τάχα οἱ προγαμιαῖες σχέσεις καὶ ὁ πολιτικὸς γάμος δὲν εἶναι πορνεία. Μὲ θεολογικὰ καὶ λογικὰ ἐπιχειρήματα ἀπέδειξε μὲ τρόπο ἀναμφισβήτητο ὅτι «καὶ ἐν τῇ Καινῇ Διαθήκῃ πορνεία εἶναι ἡ ἐκτὸς γάμου σχέσις, ἀδιαφόρως ἂν αὕτη γίνεται ἐπὶ χρήμασιν ἢ... “ἐξ ἀγάπης”» καὶ μᾶς ὑπενθυμίζει ὅτι «ἡ “διόρθωσις” οἱασδήποτε διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας, δὲν εἶναι πλέον οὔτε μόνον ἠθικὴ παράβασις, οὔτε ἁπλῶς κανονικὴ ἀνταρσία· εἶνε μεῖζον αὐτῶν: Εἶνε αἵρεσις! Ὅταν, ἐπὶ οἱουδήποτε θέματος, ὑψοῖς ἠθελημένως καὶ ἐν ἐπιγνώσει τὸ ἀνάστημά σου ὑπεράνω τῆς αὐθεντίας τῆς Ἐκκλησίας, καθίστασαι αἱρετικός!».

Τὴν ἐπιτάφιο πλάκα, ποὺ ἔθεσε στὸ θέμα ὁ μακαριστὸς π. Ἐπιφάνιος, οὐδεὶς διενοήθη νὰ μετακινήση, ὅσο αὐτὸς εὑρίσκετο ἐν ζωῇ. Μετά, ὅμως, τὴν κοίμησί του ἄρχισαν δειλὰ-δειλὰ νὰ ξεμυτίζουν κάποιοι, οἱ ὁποῖοι ἐνόμισαν ὅτι ἔχουν πλέον τὴν εὐχέρεια νὰ νεκραναστήσουν τὸ θέμα ἀποτινάζοντες τὸν «λίθον ἐκ τοῦ μνήματος»! Ἡ δειλὴ ἀρχικὰ ἐμφάνισί τους μετεβλήθη σταδιακὰ σὲ προκλητική, μὲ αἰχμὴ τοῦ δόρατος ἕναν ἀγαπητό μου κατὰ τὰ ἄλλα πανεπιστημιακὸ καθηγητή, γιὰ νὰ φθάση στὰ ὅρια τῆς ἀπροκάλυπτης ἀναισχυντίας μὲ τὶς δημόσιες δηλώσεις, σὲ πορνογραφικὸ περιοδικό, Μητροπολίτου τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, ὁ ὁποῖος χωρὶς ἴχνος ποιμαντικῆς εὐθύνης διεκήρυξε: «Εἶμαι ὑπὲρ τοῦ προγαμιαίου σέξ! Γιατὶ μιὰ τέτοια σχέση θὰ προετοιμάσει ἕνα γάμο νὰ πετύχει»!! (Ἐφημ. «Ἐλεύθερος Τύπος» 13.1.98 σελ. 12).

Πίσω ἀπὸ ὅλους αὐτοὺς κρύβεται, ὅμως, ὁ ἠθικὸς αὐτουργός, αὐτὸς ποὺ ἀνεβίωσε ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας τὴν αἵρεσι τῶν νικολαϊτῶν καὶ γιὰ τὸν ὁποῖο ἔγραψε ὁ π. Ἐπιφάνιος τὴν ἀντιρρητικὴ μελέτη του γιὰ τὶς προγαμιαῖες σχέσεις καὶ τὸν πολιτικὸ γάμο: Ὁ καθηγητὴς κ. Χρ. Γιανναρᾶς!

Ὁ κ. Γιανναρᾶς πρέπει νὰ ἀναζητηθῆ κυρίως ὡς ἡ αἰτία καὶ τῶν δηλώσεων τοῦ Μητροπολίτου, ποὺ συνετάραξαν τὸ πανελλήνιο αὐτὲς τὶς μέρες, δεδομένου ὅτι ὁ ἐν λόγῳ καθηγητὴς σὲ πρόσφατη δυναμικὴ ἐπανεμφάνισί του ἐπὶ τοῦ θέματος ἔγραψε σὲ ἡμερήσια ἐφημερίδα τὰ ἑξῆς βλάσφημα: «Ὅμως ὁ Ἑλλαδικὸς κλῆρος διακηρύττει ὅτι ὅποιος τελεῖ πολιτικὸ γάμο ἀποκόβεται ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ γι' αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ κηδεύεται μὲ Ἐκκλησιαστικὴ ἀκολουθία. Μὲ τὴν ἴδια λογικὴ θὰ ἔπρεπε νὰ ἀποκόβουν ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὅσους γευματίζουν καὶ δειπνοῦν ἐκτὸς τοῦ μυστηρίου τῆς Εὐχαριστίας, ἱκανοποιοῦν τὴ φυσικὴ ἀνάγκη τῆς τροφῆς ὄχι μόνο μὲ τὸν εὐχαριστιακό ἄρτο καὶ οἶνο»! («Καθημερινή», 14.12.97).

Χωρὶς νὰ θεωρηθῆ ἀπόπειρα ἀμνηστεύσεως τοῦ Μητροπολίτου, πρέπει νὰ ἀναγνωρισθῆ ὅτι οἱ «πλάτες Γιανναρᾶ» κατέστησαν «εὔλαλο» τὸ στόμα του, ἀλλιῶς οὐδέποτε θὰ τολμοῦσε, οὔτε νὰ ψελλίση, τὰ ὅσα ξεστόμισε. Ἄλλωστε, τὸ ἔχει πολλὲς φορὲς διακηρύξει, ὅτι παραδέχεται τὸν κ. Γιανναρᾶ καὶ ταυτίζεται μὲ τὶς θεολογικὲς ἀπόψεις του.

Πάντως, ὅπως καὶ νὰ ἔχη τὸ πρᾶγμα, ἕνα εἶναι τὸ βέβαιο. Ὅτι ἡ θεωρία Γιανναρᾶ ὡς λοιμικὴ νόσος μαστίζει τὸν ὀρθόδοξο πληθυσμό, ἀρχῆς γενομένης ἀπὸ τὴ νεολαία μας καὶ ἔφθασε ἤδη ἀπειλητικὰ ἕως καὶ στοὺς Ἐπισκόπους τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἡ δαιμονικὴ αὐτὴ διδασκαλία ἀπειλεῖ «εἰς τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ καθίσαι» (Β΄ Θεσ. β΄, 4) ὡς διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὡς λόγος... Θεοῦ καὶ γι' αὐτὸ αἰσθάνομαι χρέος μου νὰ προσθέσω κάποιες σκέψεις μὲ σκοπὸ νὰ φανοῦν λίγο πιὸ ἁδρὰ οἱ μεγάλες δογματικὲς διαστάσεις καὶ ἐπιπτώσεις τοῦ θέματος.

Θέμα Χριστολογικὸ

Τὸ θέμα τῶν προγαμιαίων σχέσεων δὲν εἶναι μόνο ἠθικὸ ἢ ἀντικείμενο τοῦ Κανονικοῦ δικαίου, ἀλλὰ πρωτίστως δογματικό, καὶ συγκεκριμένα Χριστολογικό. Καὶ ἐφ’ ὅσον εἶναι Χριστολογικὸ ἅπτεται εὐθέως καὶ ἀμέσως τῆς σωτηρίας μας. Γι' αὐτό, ἐγκαίρως ἡ Ἁγία Γραφὴ μᾶς προειδοποιεῖ λέγοντάς μας: «Μὴ πλανᾶσθε οὔτε πόρνοι, οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε μοιχοὶ οὔτε μαλακοὶ οὔτε ἀρσενοκοῖται... βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι» (1 Κορ. 6, 9-10).

Βεβαίως, ὅπως προείπαμε, κάποιοι ἐπεχείρησαν νὰ βαπτίσουν τὴν πορνεία ὡς πράξι ἀγάπης(!), μὲ τὴν ἴδια συλλογιστική, ποὺ κάποιοι ἄλλοι βάπτισαν τὸν φόνο τῆς ἐκτρώσεως ὡς... ἀποβολὴ ἢ διακοπὴ τῆς κυήσεως(!) Ἄλλα, ὅμως, εἶναι τὰ παρατσούκλια καὶ ἄλλα τὰ ὀνόματα. Διότι τὰ «ὀνόματα εἰσι τῶν πραγμάτων ἐπίσκεψις», ἐν ἀντιθέσει μὲ τὰ παρατσούκλια «τῆς πονηρίας τοῦ αἰῶνος τούτου», ποὺ εἶναι τῶν πραγμάτων ἀλλοίωσις καὶ διαστροφή.

Λέγοντας, λοιπόν, τὰ πράγματα μὲ τὸ ὄνομά τους ὁμολογοῦμε μαζὶ μὲ τὴν Ἐκκλησία μας ὅτι ὁποιαδήποτε σαρκικὴ σχέσι ἑτεροφύλων πρὸ ἢ ἐκτὸς τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ γάμου εἶναι πορνεία. Δηλαδὴ πράξι, ποὺ βλάπτει καίρια καὶ τὴν ψυχὴ ἀλλὰ καὶ τὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ τοῦτο, διότι ἡ σεξουαλικότης δὲν συγκαταλέγεται στὰ «ἀδιάβλητα πάθη» τοῦ μεταπτωτικοῦ ἀνθρώπου ἀλλὰ στὰ «ψεκτὰ πάθη», τὰ ὁποῖα ἐπιφέρουν βαρύτατες κακώσεις στὸν ψυχοσωματικὸ ἀνθρώπινο ὀργανισμό.

Ἐδῶ ἀκριβῶς βρίσκεται ἡ οὐσία τοῦ θέματος καὶ ὀδηγός μας στὴ διερεύνησί της εἶναι ἡ ἀνθρωπίνη φύσις τοῦ Χριστοῦ. Ὄχι οἱ ἀνθρώπινες ψευδαισθησιακὲς ἐμπειρίες καὶ οἱ μάταιοι διαλογισμοί.

Ἡ ἀνθρωπίνη φύσις τοῦ Χριστοῦ θὰ μᾶς διδάξη ποιὰ εἶναι τὰ «φυσικὰ καὶ ἀδιάβλητα πάθη» τῆς μεταπτωτικῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, ποὺ προσέλαβε κατὰ τὴν Ἐνανθρώπησί Του ὁ Χριστός, τὰ ὁποῖα εἶναι ἀκίνδυνα καὶ δὲν βλάπτουν ψυχοσωματικὰ τὸν ἄνθρωπο (βεβαίως, ὅταν αὐτὰ δὲν ἐκτρέπονται σὲ καταχρήσεις), γιὰ νὰ διαπιστώσουμε, ἂν ἡ σεξουαλικότητα εἶναι πράγματι τόσο ἀκίνδυνη ἐκτὸς τοῦ μυστηρίου τοῦ γάμου, ὅπως μᾶς τὴν παρουσιάζουν οἱ νεοφανεῖς νικολαΐται.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ὁ μέγας δογματικὸς Θεολόγος τῆς Ἐκκλησίας, μᾶς ὁρίζει σαφῶς ποιὰ εἶναι τὰ ἀδιάβλητα (=ἀκατηγόρητα) πάθη: «Φυσικὰ δὲ καὶ ἀδιάβλητα πάθη εἰσὶ τὰ οὐκ ἐφ' ἡμῖν, ὅσα ἐκ τῆς ἐπὶ τῇ παραβάσει κατακρίσεως εἰς τὸν ἀνθρώπινον εἰσῆλθε βίον· οἶον πεῖνα, δίψα, κόπος, πόνος, τὸ δάκρυον, ἡ φθορά, ἡ τοῦ θανάτου παραίτησις, ἡ δειλία, ἡ ἀγωνία (ἐξ ἧς οἱ ἰδρῶτες, οἱ θρόμβοι τοῦ αἵματος) ἡ διὰ τὸ ἀσθενὲς τῆς φύσεως ὑπὸ τῶν ἀγγέλων βοήθεια καὶ τὰ τοιαῦτα, ἅτινα πᾶσι τοῖς ἀνθρώποις φυσικῶς ἐνυπάρχει» (Ἔκδοσις Ἀκριβὴς τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, Γ, 64). Καὶ στὴν συνέχεια, ἐξηγῶντας μας ὅτι τὰ «ἀδιάβλητα πάθη» τὰ ἐνεργοῦσε μὲ τὴ θέλησί Του ὁ Χριστός, χάριν τῆς σωτηρίας μας, καὶ δὲν τὰ ἔπασχε ἀκουσίως μᾶς ἐπιβεβαιώνει ὅτι μόνο αὐτὰ τὰ «πάθη», ποὺ ἐνήργησε ὁ Χριστός, εἶναι «ἀδιάβλητα», φυσικὰ καὶ ἀβλαβῆ. Ἂς τὸν ἀκούσουμε: «Τὰ φυσικὰ ἡμῶν πάθη κατὰ φύσιν καὶ ὑπὲρ φύσιν ἦσαν ἐν τῷ Χριστῷ. Κατὰ φύσιν μὲν γάρ, ἐκινεῖτο ἐν αὐτῷ, ὅτι παρεχώρει τῇ σαρκὶ παθεῖν τὰ ἴδια· ὑπὲρ φύσιν δὲ ὅτι οὐ προηγεῖτο ἐν τῷ Κυρίῳ τῆς θελήσεως τὰ φυσικά· οὐδὲν γὰρ ἠναγκασμένον ἐπ' αὐτοῦ θεωρεῖται, ἀλλὰ πάντα ἐκούσια· Θέλων γὰρ ἐπείνασε, θέλων ἐδίψησε, θέλων ἐδειλίασε, θέλων ἀπέθανεν» (ὁ.ἀ.) Οὐδέποτε ὁ Χριστὸς ἐνήργησε τὴ σαρκικὴ ἐπιθυμία, ὥστε αὐτὴ νὰ συγκαταριθμηθῆ στὰ ἀδιάβλητα καὶ φυσικὰ πάθη. Καὶ ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ οὔτε σπέρμα εἶχε ὁ Χριστός, ἐφ' ὅσον δὲν συνελήφθη ἐκ σπέρματος καὶ «θελήματος ἀνδρὸς» ἀλλὰ συνελήφθη «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου». «Ἡ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου ἐνυπόστατος σοφία καὶ δύναμις, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ὁ τῷ Πατρὶ ὁμοούσιος, ἐπεσκίασεν ἐπὶ τὴν Ἁγίαν Παρθένον, οἱονεὶ Θεῖος σπόρος, καὶ συνέπηξεν ἑαυτῷ ἐκ τῶν ἁγνῶν καὶ καθαρωτάτων αὐτῆς αἱμάτων σάρκα ἐμψυχωμένην ψυχῇ λογικῇ τε καὶ νοερᾷ ἀπαρχὴν τοῦ ἡμετέρου φυράματος, οὐ σπερματικῶς, ἀλλὰ δημιουργικῶς, διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, οὐ ταῖς κατὰ μικρὸν προσθήκαις ἀπαρτιζομένου τοῦ σχήματος, ἀλλ' ὑφ' ἕν τελειωθέντος, αὐτὸς ὁ τοῦ Θεοῦ Λόγος χρηματίσας τῇ σαρκὶ ὑπόστασις» (Ἔκδοσις, Γ, 46). Ὁ Χριστὸς δὲν συνελήφθη «σπερματικῶς», ὅπως οἱ πεπτωκότες ἄνθρωποι, ἀλλὰ δημιουργικῶς, ὅπως ὁ Ἀδάμ. Οὔτε ἔλαβε σπέρμα, οὔτε προσέλαβε σπέρμα, οὔτε ἐνήργησε τὴν σπερματικὴ διαδικασία στὴν Σάρκα Του, καὶ γι' αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν λόγο ἀπ' ἀρχῆς τῆς μεταπτωτικῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου ἐτέθησαν ἀπὸ τὸν Θεὸ ὅρια καὶ προϋποθέσεις γιὰ τὴν ἐξασφάλισι ἀκίνδυνης σαρκικῆς σχέσεως μεταξὺ ἑτεροφύλων.

Ἀρχικά, ἐπέτρεψε τὴ σαρκικὴ σχέσι μεταξὺ ἀδελφῶν, διότι μόνο γονεῖς καὶ ἀδέλφια ὑπῆρχαν ἐπὶ τῆς γῆς. Ἀκολούθως, μόλις αὐξήθηκε ὁ ἀριθμὸς τῶν ἀνθρώπων, ἀπηγόρευσε τὶς σαρκικὲς σχέσεις μεταξὺ ἀδελφῶν, ὥστε νὰ διασώζεται ἐπὶ τῆς γῆς μία εἰκόνα ἐπουρανίου ζωῆς, ὅπου ἐκεῖ οἱ ἄνθρωποι «οὔτε γαμοῦσιν οὔτε ἐκγαμίζονται, ἀλλ' ὡς ἄγγελοι ἐν οὐρανῷ εἰσι» (Ματθ. 22, 30). Καὶ ὄχι μόνο ἀπηγόρευσε τὶς σαρκικὲς σχέσεις μεταξὺ ἀδελφῶν ἀλλὰ ἐφρούρησε τὴν ἐντολὴ Του αὐτὴ μὲ τὴν ἀσθένεια τῆς αἱμοφιλίας, ὥστε νὰ γίνεται σεβαστὴ καὶ νὰ ἐφαρμόζεται ἀπὸ ὅλους. Κατόπιν, ὅταν ἔδωσε ὁ Θεὸς στοὺς ἀνθρώπους, ἱερεῖς, «γράμματα καὶ πλάκες», ὥρισε σαφῶς καὶ τὶς προϋποθέσεις τῶν ἀβλαβῶν γιὰ τὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα σαρκικῶν ἑτεροφύλων σχέσεων.

Ἔτσι φθάνουμε καὶ στὴν Κ. Διαθήκη, ὅπου ἐκεῖ πάμπολλες φορὲς ὑπογραμμίζεται ὅτι κάθε σχέσι σαρκικὴ ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς ἐκτὸς τῆς εὐλογίας τοῦ γάμου εἶναι πορνεία, δηλαδ`ὴ χωρισμὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Θεό. Χαρακτηριστικὸς εἶναι ὁ διάλογος τοῦ Χριστοῦ μὲ τὴν Σαμαρείτιδα, ἐπὶ τοῦ ὁποίου διαλόγου ὁ ἀείμνηστος π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος κάνει σοφὲς καὶ θεολογικώτατες ἐπισημάνσεις ὡς πρὸς τὸ θέμα μας καὶ γι' αὐτὸ παραπέμπουμε τὸν ἀναγνώστη.

Τὸ μυστήριο τοῦ γάμου.

Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, ὡς Ταμεῖον τῆς Θείας Χάριτος καὶ Διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ συναρίθμησε τὸν γάμο στὰ ἑπτὰ ἅγια μυστήρια, τὰ ὁποῖα ἐξασφαλίζουν στὸν ἄνθρωπο τὴ μετοχή του στὴ Θ. Εὐχαριστία, τὴ Θ. κοινωνία. Τὰ ἅγια μυστήρια εἶναι ἄπειρα, διότι, ὅπως ἐπισημαίνει ὁ ἀείμνηστος π. Ἰουστῖνος Πόποβιτς, ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ δὲν δίδεται «ἐκ μέτρου». Ἑπτά, ὅμως, ἀπὸ αὐτὰ εἶναι οἱ μοναδικὲς θύρες γιὰ τὴν ἕνωσι τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεὸ διὰ τῆς Θ. Μεταλήψεως. Τὸ Βάπτισμα καὶ τὸ Χρῖσμα καθιστοῦν τὸν ἄνθρωπο μέλος τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, μέλος τῆς Ἐκκλησίας, ὥστε νὰ μπορῆ νὰ κοινωνῆ. Τὰ μυστήρια τῆς Ἐξομολογήσεως καὶ τοῦ Εὐχελαίου, γιὰ νὰ ἐπουλώνουν τὶς τραυματικὲς ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καταστάσεις τῆς ψυχῆς καὶ νὰ καθαρίζουν τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ «πάσης ἁμαρτίας». Τὸ μυστήριο τῆς Ἱερωσύνης, γιὰ νὰ τελῆ τὴ Θ. Εὐχαριστία καὶ νὰ δίδη σὲ ὅλες τὶς γενεὲς λειτουργοὺς τοῦ Μυστηρίου τῆς Θ. Εὐχαριστίας. Καὶ τέλος, τὸ μυστήριο τοῦ γάμου προστατεύει τὸ ζεῦγος ἀπὸ τὶς καταστρεπτικὲς ψυχοσωματικὲς ἐπιπτώσεις τῶν σαρκικῶν σχέσεων (ποὺ ἐμποδίζουν νὰ ἀνθίση μεταξύ τους ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ) μεταβάλλοντας τὸ «ψεκτὸ» (=θανάσιμο, φθοροποιὸ) πάθος τῆς σαρκικῆς ἐπιθυμίας σὲ κατὰ χάριν ἀδιάβλητο καὶ ἔτσι δημιουργοῦνται οἱ προϋποθέσεις γιὰ τὴν ἀκατάκριτη προσέλευσι τοῦ ζεύγους στὴ Θ. Κοινωνία.

Βεβαίως, τὸ μυστήριο τοῦ γάμου εἶναι προαιρετικό, διότι δὲν εἶναι ἀπαραίτητο γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἐπιλέξη νὰ ἀκολουθήση τὴν ἀγαμία. Εἶναι ὅμως ὑποχρεωτικό, γιὰ ὅποιον ἐπιθυμεῖ νὰ ἔχη σαρκικὲς σχέσεις καὶ νὰ κοινωνῆ. Σαρκικὲς σχέσεις καὶ Θ. Κοινωνία χωρὶς τὸν ἐκκλησιαστικὸ γάμο εἶναι ἀδιανόητες. Εἶναι φωτιά! Εἶναι «κρῖμα» καὶ «κατάκριμα».

Ὁ κ. Γιανναρᾶς εἰρωνεύεται τὸν ἑλλαδικὸ κλῆρο, ποὺ ἀκολουθεῖ τὴν Ἐκκλησία του καὶ ὄχι τὸν ἴδιο. Ἀλλὰ καὶ ὁ ἑλλαδικὸς καὶ σύμπας ὁ Ὀρθόδοξος κλῆρος εἰρωνεύεται τὴν εἰρωνεία τοῦ κ. Γιανναρᾶ καὶ καταγελᾶ τὴν ἄγνοια τοῦ καθηγητοῦ, ποὺ συγχέει τὰ «ἀδιάβλητα» μὲ τὰ «ψεκτὰ» πάθη. Ὁ κ. Γ. συσχετίζει «ὅσους γευματίζουν καὶ δειπνοῦν ἐκτὸς τοῦ μυστηρίου τῆς Εὐχαριστίας καὶ ἱκανοποιοῦν τὴ φυσικὴ ἀνάγκη τῆς τροφῆς» μὲ ἐκείνους ποὺ ἔχουν σαρκικὲς σχέσεις χωρὶς Ἐκκλησιαστικὸ γάμο ἀλλὰ μὲ πολιτικό. Δηλαδὴ μὲ κείνους ποὺ πορνεύουν.

Ὅμως, ὅπως εἴδαμε, ἄλλο εἶναι τὸ «φυσικὸ καὶ ἀδιάβλητο πάθος» τῆς πείνας, τὸ ὁποῖο προσέλαβε καὶ ἐνήργησε κατὰ τὴν Ἐνανθρώπησί του ὁ Χριστὸς καὶ ἄλλο τὸ «ψεκτὸ πάθος» τῆς σαρκικῆς ἐπιθυμίας καὶ πράξεως, τὸ ὁποῖο δὲν προσέλαβε κατὰ τὴν Ἐνανθρώπησί Του ὁ Χριστὸς καὶ γι' αὐτὸ οὔτε τὸ ἐνήργησε. Καὶ συνεπῶς, ἄλλο πρᾶγμα εἶναι νὰ τρῶς ἕνα φαγητό, γιὰ νὰ κατασιγάσης τὴν πεῖνα σου, ποὺ εἶναι φυσικὴ καὶ ἀδήριτη ἀνάγκη καὶ ἄλλο νὰ πορνεύης ἰσχυριζόμενος ὅτι οἱ σαρκικὲς σχέσεις εἶναι... φυσικὴ ἀνάγκη. Γιὰ τὸ φαγητὸ ἡ Ἐκκλησία δὲν τελεῖ εἰδικὸ μυστήριο ἀλλὰ μόνο προσευχή, ὥστε οἱ ἄνθρωποι νὰ μὴν λησμονοῦν τὴν ἐγκράτεια καὶ ἐκτραποῦν σὲ γαστριμαργικὲς καταχρήσεις. Ἐνῶ γιὰ τὶς σαρκικὲς σχέσεις τελεῖται εἰδικὸ μυστήριο, τὸ μυστήριο τοῦ γάμου, ὥστε αὐτὲς νὰ χάσουν τὴν φθοροποιὸ καὶ βλαπτικὴ ἐνέργειά τους καὶ νὰ μὴ ἐμποδίζουν νὰ ἀναπτυχθῆ στὸ ζεῦγος ἡ τελεία ἀγάπη.

Τὴν ἀλήθεια αὐτὴ ἐπιβεβαιώνει καὶ ὁ Μέγας Βασίλειος στὸν Κ΄ Κανόνα του, καταρρίπτοντας συγχρόνως καὶ τὸν ἰσχυρισμὸ τῶν μνημονευθέντων νεωτεριστῶν ὅτι τάχα δὲν εἶναι πορνεία οἱ προγαμιαῖες σχέσεις, ὅταν μεταξὺ τοῦ ζεύγους ὑπάρχη ἀγάπη.

Γράφει ὁ Μ. Βασίλειος: «Ἡ πορνεία γάμος οὐκ ἔστιν, ἀλλ' οὐδὲ γάμου ἀρχή. Ὥστε, ἐὰν ᾖ δυνατὸν τοὺς κατὰ πορνείαν συναπτομένους χωρίζεσθαι, τοῦτο κράτιστον. Ἐὰν δὲ στέργωσιν ἐκ παντὸς τρόπου τὸ συνοικέσιον, τὸ μὲν τῆς πορνείας ἐπιτίμιον γνωριζέτωσαν, ἀφιέσθωσαν δέ, ἵνα μὴ χεῖρόν τι γένηται». Ὑ-πάρχει ἆραγε σαφέστερη διακήρυξι τῆς Ἐκκλησίας μας κατὰ τῶν προγαμιαίων σχέσεων ἀπὸ αὐτὴν τοῦ Μ. Βασιλείου;

Ἀλήθεια! Πόσα μᾶς διδάσκει σὲ τόσο λίγες φράσεις! Πρῶτον, ὅτι οἱ προγαμιαῖες σχέσεις εἶναι πορνεία. Δέυτερον, ὅτι ἡ πορνεία εἶναι δηλητήριο καὶ γι' αὐτὸ δὲν πρέπει νὰ προχωροῦν σὲ γάμο, ὅσοι, πρὶν ἀπὸ τὸ μυστήριο, ὁλοκλήρωσαν τὶς σαρκικὲς σχέσεις. Τρίτον, ὅτι μόνο κατ' οἰκονομίαν ἐπιτρέπεται ὁ γάμος μεταξὺ δύο, ποὺ ἔχουν προγαμιαῖες σχέσεις, δηλαδὴ ἂν αὐτοὶ ἔχουν τόσο σφοδρὸ ἔρωτα μεταξύ τους ὁπότε, ἂν χωρισθοῦν καὶ συνάψουν γάμο μὲ ἄλλα πρόσωπα, ὑπάρχει κίνδυνος νὰ συναντῶνται κρυφὰ μεταξύ τους καὶ ἔτσι νὰ ὑποπίπτουν στὴ μοιχεία ἢ νὰ «φονεύσωσι τὸν ἑαυτόν τους, τὸν ὑπερβολικὸν ἔρωτα καὶ τὸν χωρισμὸν μὴ ὑποφέροντες», ὅπως ἐπεξηγεῖ ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης. Καὶ τέταρτον, ὅτι καὶ ἂν ἀκόμη τοὺς ἐπιτραπῆ νὰ ἑνωθοῦν μὲ ἐκκλησιαστικὸ γάμο, νὰ λάβουν καὶ τὸ ἐπιτίμιο ποὺ προβλέπεται γιὰ τοὺς πορνεύσαντας!

Οἱ λόγοι γιὰ τοὺς ὁποίους ἡ Ἐκκλησία εἶναι κατηγορηματικὴ ἐναντίον τῶν προγαμιαίων σχέσεων, εἶναι πάμπολλοι. Ἔχει ἀναφερθῆ σ' αὐτοὺς ἐκτενῶς ὁ μακαριστὸς π. Ἐπιφάνιος. Ἐμεῖς τονίσαμε τὶς κακὲς ὑπαρξιακὲς ἐπιπτώσεις τῶν προγαμιαίων σχέσεων, ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ τὴν παραχάραξι τοῦ Χριστολογικοῦ δόγματος. Διότι πρέπει νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅλοι, ὅτι μὲ τὴν παραχάραξι τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως τοῦ Χριστοῦ δὲν ἐπιτυγχάνεται ἡ Θεία Κοινωνία τοῦ ἀνθρώπου καὶ γι' αὐτὸ μένει ἀπραγματοποίητος πόθος ἡ ἀγαπητικὴ ἕνωσι τῶν ζευγαριῶν.

Οἱ σαρκικὲς σχέσεις ἑνὸς ζευγαριοῦ ἔξω ἀπὸ τὸ μυστήριο τοῦ γάμου ἐμπνέονται μόνο ἀπὸ ἕνα σαρκικὸ συναίσθημα, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἀπουσιάζει ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ, ἐφ' ὅσον ὁ Ἴδιος ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία Του ὥρισε τὸν ἀκριβῆ τρόπο μεταδόσεως αὐτῆς τῆς εὐλογίας. Ἡ ἀπουσία τῆς εὐλογίας τοῦ Θεοῦ συσκοτίζει τὸ νοῦ τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος ἔχοντας ἀνευλόγητες σαρκικὲς σχέσεις ἀδυνατεῖ νὰ γνωρίση ὡς ἄνθρωπο καὶ εἰς βάθος τὸν ἐρωτικό του σύντροφο. Γνωρίζει μόνο τὴ σάρκα, τὰ δὲ λοιπὰ τοῦ ἀνθρώπου τὰ φαντάζεται μέσα στὴν ἀχλὺ τοῦ ἀνευλόγητου ἐρωτικοῦ πάθους. Ἔτσι ἐξηγεῖται τὸ πῶς πάμπολλα «τρελλὰ ἐρωτευμένα» ζευγάρια κατὰ τὴ διάρκεια τῶν προγαμιαίων σχέσεων, καταλήγουν μέσα στὸ γάμο νὰ συνειδητοποιήσουν ὅτι παντρεύτηκαν κάποιον ἄγνωστο: Ἔτσι ἐξηγεῖται καὶ τὸ γιατὶ προτρέπει ὁ Μ. Βασίλειος νὰ χωρίζωνται, ὅσα ζευγάρια ἔκαμαν ἀρχὴ ὄχι ἀπὸ τὸ μυστήριο ἀλλ' ἀπὸ τὴν πορνεία. Γιατὶ ἡ κακὴ ἀρχὴ ποὺ ἔκαμαν, τοὺς ἐστέρησε τὴ διαύγεια τῶν κριτηρίων ἐπιλογῆς καὶ συνεπῶς δὲν ἐξασφαλίζονται ἐγγυήσεις γιὰ τὸ μέλλον.

Αὐτά, βεβαίως, ἀπευθύνονται στοὺς πιστούς, ποὺ ἔχουν συνειδητοποιήσει τὶς ὀντολογικὲς συνέπειες τῆς ἁμαρτίας, τὴ φθορά, τὴ σήψη, τὸν πνευματικὸ θάνατο. Στοὺς λοιπούς, ποὺ χαμογελοῦν εἰρωνικὰ οἰκτείροντες τὸν ἑλλαδικὸ κλῆρο γιὰ τὴν προσήλωσί του στὶς ὁδηγίες τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας Του, χαμογελοῦμε γιὰ τὸ χαμόγελό τους ἀλλὰ καὶ ἀδελφικὰ τοὺς ὑπενθυμίζουμε: «Φοβερὸν τὸ ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος»!

Πρωτ. Βασίλειος Ἐ. Βολουδάκης